چه هـیـبتی‌ست در آئـینۀ سجود و قیامت           که آسمان خـدا رشک می‌برد به مقـامت

تمام دغـدغه‌ات این شده‌ست در دل آتش           کـه نـاتـمـام نـمـانـد نـمـازِ ظـهـر امـامت

چه عاشقانه تنت سجده‌گاه تیر و سنان شد           صد آفرین به تو و این همه وفا و مرامت

چه با شکوه نمازی! که با دو رکعت خونین           به گوش عـالم و آدم رسیده است پیـامت

اگرچه آب به روی تو و امام تو بـسـتـند           به جای آب خدا شور عشق ریخت به کامت

به آن‌چنان درجاتی رسیده‌ای که شب و روز           فـرشته‌ها همگی بوسه می‌زننـد به نامت